اقدامات مهمی که در ۲۴ ساعت اول بعد از تجاوز، اثبات آنرا ممکن می کند
به گزارش حقوق و قضا، یک وکیل پایه یک دادگستری می گوید: مجازات قانونی تجاوز یا همان زنای به عنف، در صورت اثبات اعدام است و لاغیر؛ ولی خب اثبات تجاوز متاسفانه خیلی سخت است و به سبب مجازات سنگین (اعدام) رویه دادگاه ها طوری است که بطور معمول این جرم را محقق شده نمی دانند و ممکنست که به طرق دیگری فرد متهم به تجاوز را محاکمه و مجازات کنند.
فرزانه فراهانی: خبر بازداشت یک بازیگر معروف به بهتان تجاوز به دختری جوان، از بامداد روز گذشته در رسانه های کشور منتشر گردید و واکنش های مختلفی را به همراه داشته است. ماجرا این گونه در رسانه ها مطرح گردیده است که دختر جوان ۲۰ ساله ای که هنرجوی بازیگری است، با حاضر شدن در پلیس آگاهی تهران از یکی از سوپراستارهای مطرح سینما و تلویزیون شکایت کرد. وی در اظهارات خود ادعا کرد که این بازیگر معروف با وعده همکاری در پروژه ای هنری، وی را گول زده و بعد از سوار کردن به خودرو، به اجبار به منزل شخصی اش برده، در آنجا او را محبوس کرده و مورد آزار و تجاوز قرار داده است. بعد از ثبت شکایت، پرونده با دو عنوان اتهامی «آدم ربایی» و «تجاوز به عنف» در دستور کار مراجع قضایی قرار گرفت.
شیما قوشه، وکیل پایه یک دادگستری، در توضیح اقدامات مهم پس از تجاوز که زنان باید مد نظر قرار بدهند، به خبرآنلاین می گوید: تجاوز خیلی سهمگین تر از اینست که بخواهیم آنرا به یک اتفاق یا واقعه تقلیل دهیم و مسئله ای که وجود دارد اینست که متاسفانه می توانم ادعا کنم که هر روز از این نوع موارد در سطح شهر رخ می دهد و خب داستان تجاوز یک بازیگر مطرح کشور به یک دختر جوان به سبب سرشناس بودن این بازیگر بیشتر مورد توجه قرار گرفته است.
او ادامه می دهد: چون قانون ما در مورد تجاوز، خیلی قانون ناقصی است، زن ها در بسیاری از موارد به سبب عدم برخورداری از حمایت کافی و برخوردهای بدی که با آنها صورت می گیرد، عطای شکایت را به لقایش می بخشند.
مشروح این گفتگو را در ادامه بخوانید:
اگر زنی در معرض تجاوز قرار گرفت و به او تجاوز شد، چه کند؟
پس از وقوع تجاوز، زمان ۲۴ ساعت اولیه به عنوان زمان طلایی خیلی مهم است و باید به مواردی که در ادامه می گویم دقت شود؛ البته می دانیم که شرایط روانی همه خانم ها شبیه هم نیست و فشار روانی زیادی روی فرد مورد تجاوز واقع شده وجود دارد و از تمامی مهمتر نبود حمایت های قانونی، خانوادگی و... موجب می شود که نتوانیم از تمامی انتظار داشته باشیم که بعد از آن که مورد تجاوز واقع شدند، یک جور رفتار کنند.
ما می گوییم که ایده آل اینست که زنان در نخستین فرصت لباس های خودرا از تن دربیاورند {و لباس دیگری بپوشند}، بدون این که آنها را بشویند، به حمام نروند و ترجیح اینست که حتی توالت هم نروند و به نخستین کلانتری مربوطه مراجعه نموده و موضوع را اطلاع دهند؛ کلانتری اجازه ورود و تحقیقات ندارد و فقط باید نامه بدهد و فرد مورد تجاوز واقع شده را به پزشکی قانونی معرفی نماید.
پس از دریافت نامه از کلانتری باید به نزدیک ترین پزشکی قانونی رفته و بخواهند که معاینات اولیه را انجام دهند و اگر فکر می کنند که پیش از تجاوز به آنها داروی خواب آور، روانگردان، فراموشی آور، مواد الکلی، مخدر، بیهوش کننده یا هر چیز دیگه ای داده یا به زور به آنها خورانده شده است، درخواست بدهند که آزمایش خون گرفته شود و حتماً لباس های خودرا تحویل بدهند که اگر آثاری از مرد متجاوز مثل مو، ترشحات و مایعات بدنی روی لباس ها باقیمانده است، مورد آزمایش قرار بگیرد که با انجام آزمایش DNA روی متجاوز، قابل راستی آزمایی و اثبات است.
مجازات قانونی تجاوز یا همان زنای به عنف، در صورت اثبات اعدام است و لاغیر؛ ولی خب اثبات تجاوز خیلی مشکل است.
اگر زنی در ۲۴ ساعت اول پس از تجاوز توسط پزشکی قانونی معاینه نشود، تکلیفش چیست؟
نه این که بگوییم دیگر نمی شود تجاوز را اثبات کرد ولی خب کار خیلی سخت می شود؛ مسئله اینست که قانونگذار در این گونه مواقع به اشتباه، اثبات جرم تجاوز را سختگیرانه تر کرده است.
به جهت اینکه دادگاه به نفع فرد مدعی مورد تجاوز واقع شده رای بدهد، چند مورد باید اثبات شود؛ اول این که اصل عمل رابطه جنسی با زور، اکراه و اجبار یا در حالت خواب و بیهوشی و مستی باید اثبات شود و بدین سبب پزشکی قانونی امکان دارد بتواند این تجاوز و رابطه جنسی را اثبات کند اما زور و اجبار آن بحث دیگری است که بطورمثال اگر دارو یا موادی به زور به زن توسط فرد متجاوز خورانده شده است، باید مطرح و مورد آزمایش قرار بگیرد و البته اگر آثار توسل به زور توسط متجاوز برای تجاوز روی بدن شخص باقیمانده باشد می تواند مفید واقع شود و زور و عنف و اجبار تجاوز را اثبات کند.
در خبر بازداشت بازیگر مشهور به بهتان تجاوز به یک زن که از او شکایت کرده، این گونه آمده که زن ادعا کرده که متهم دست و پای او را بسته و سپس به ایشان تجاوز کرده و البته ما نمی دانیم که این زن چقدر پس از این جنایت رفته و شکایت کرده است و اگر آزمایش و معاینه بدنی در همان ساعات اولیه پس از تجاوز انجام شده باشد، حتماً آثار بستن دست و پای زن توسط پزشکی قانونی قابل تشخیص و تایید است که می تواند نشان دهنده عنف و زور باشد؛ چون در روابط جنسی با رضایت در اصل دست و پای کسی بسته نمی شود.
شرایط جامعه و برخورد افراد با فرد مورد تجاوز قرار گرفته را چطور می بینید؟
وضعیت خاصی است، متاسفانه جامعه، جامعه آگاهی نیست، خانواده ها و زن ها هم همچنین و برخی موارد دیده ام که پلیس برای ارایه معرفی نامه به پزشکی قانونی همکاری نمی کند و این وظیفه دادستان است که به عنوان نهادی که ناظر بر پلیس است به عنوان ضابط قضایی، باید آموزش های لازم را به پلیس مربوطه بدهد.
نامه کلانتری حتماً باید توسط فرد مورد تجاوز واقع شده به پزشکی قانونی تحویل شود و مراجعه مستقیم به پزشکی قانونی هیچ کمکی نمی کند؛ چون پزشکی قانونی حتماً نامه مرجع انتظامی را می خواهد و در غیر این صورت آزمایشی از فرد نمی گیرد.
مرجع رسیدگی به جرم تجاوز کدام نهاد است؟
دادگاه و آن هم (دادگاه کیفری یک) در هر استان، مرجع صالح رسیدگی به این قبیل پرونده ها است و دادسرا مطلقا به هیچ عنوان اجازه دخالت و ورود در جرم تجاوز را ندارد؛ بدین سبب که اگر اقراری قرار باشد دریافت شود، حتماً باید عندالحاکم یعنی در حضور قاضی باشد که قابلیت استناد داشته باشد، برای همین نه دادسرا و به تبع آن نه مقام انتظامی به عنوان ضابط قضایی، حق دخالت، بازجویی یا برخورد دیگری را به هیچ عنوان ندارند.
مجازات تجاوز در قانون چیست؟
مجازات قانونی تجاوز یا همان زنای به عنف، در صورت اثبات اعدام است و لاغیر؛ ولی خب اثبات تجاوز خیلی مشکل است و به سبب مجازات سنگین (اعدام) رویه دادگاه ها طوری است که بطور معمول این جرم را محقق شده نمی دانند و امکان دارد که به طرق دیگری فرد متهم به تجاوز را محاکمه و مجازات کنند.
در بیشتر موارد کاری که دادگاه ها انجام می دهد اینست که دخول را اثبات شده نمی بینند؛ من در چند پرونده در ارتباط با تجاوز که شخصا داشتم، دیده ام که گزارشی که پزشکی قانونی می دهد به هیچ عنوان گزارش دقیقی نیست و بطورمثال اگر رابطه جنسی مقعدی بوده باشد پزشکی قانونی می نویسد (یا در اثر دخول جسم سخت یا در اثر بیماری مزمن گوارشی) و البته این ها از نظر پزشکی کاملا مشخص و قابل اثبات است اما متاسفانه پزشکی قانونی صریح و شفاف نظر نداده است.
علت این صراحت و شفافیت نداشتن پزشکی قانونی در مورد تجاوز چیست؟
اگر بخواهم نگاه بدبینانه ای داشته باشم اینست که خب این ها هم (عوامل مسئول اعلام نظر در پزشکی قانونی) در این جامعه مردسالار دارند زندگی می کنند و نمی خواهند تجاوز اثبات شود که مردها اعدام شوند؛ اگر بخواهم خوشبینانه نگاه کنم بخاطر اینست که می دانند مجازات تجاوز اعدام است و اگر چنین نظری بدهند و نظر آنها منجر به صدور حکم اعدام شود، در مقابل آن مسئولیت دارند و بطورمثال می خواهند از اجرای اعدام جلوگیری نمایند و این ها همه خارج از قسم اولیه ای است که همه پزشکان می خورند.
بحث مهم دیگری که در تجاوز داریم "قربانی نکوهی" است که در جامعه مطرح است و باز می گویند زن مقصر بوده است و نباید می رفت، نباید فلان لباس را می پوشید...
در مواردی هم که از میان رفتن پرده بکارت در تجاوز رخداده است، می آیند و دخول را اثبات شده فرض می کنند ولی دادگاه فرض بر عنف و اکراه را در رویه خود زیر سوال می برد و فرض را بر این می گذارد که این رابطه جنسی با رضایت زن بوده است و بر خلاف اغلب جاهای دنیا که رابطه جنسی با رضایت جرم نیست، در کشور ما جرم انگاری شده است و به این علت مرد متجاوز را محاکمه و مجازات می کنند و فاصله مجازات رابطه جنسی با رضایت با رابطه جنسی با عنف و اکراه خیلی زیاد است. یعنی اگر زن با اکراه مورد تجاوز قرار بگیرد مجازات فرد متجاوز اعدام است و اگر با رضایت خود زن باشد ۱۰۰ ضربه شلاق مجازات آنست و این رویه ای است که دادگاه ها در پرونده های در ارتباط با تجاوز دارند.
بارها گفته ام که تعیین و اجرای مجازات اعدام برای متجاوز خیلی مجازات سنگینی است و شاید از یک طرف بشود به سیستم قضایی حق داد و باید انگشت مطالبه گری خودرا سمت سیستم قانونگذاری کشور بگیریم و قانون باید تغییر کند.
مسائلی که زنان با آن مواجهند، چیست؟
خیلی وقت ها زن ها با مطرح کردن و پیگیری قانونی تجاوزی که به آنها شده است، تقبیح می شوند. بحث مهم دیگری که در تجاوز داریم "قربانی نکوهی" است که در جامعه مطرح است و باز می گویند زن مقصر بوده است و نباید می رفت، نباید فلان لباس را می پوشید، زن نباید فلان لباس را می پوشید و همیشه انگشت بهتان به سوی زن است.
چرا دادگاه رسیدگی به پرونده های در ارتباط با تجاوز علنی نیست؟
قانونگذار به شکل کلی در مورد همه جرایمی که اصطلاحا به آنها "منافی عفت" گفته می شود، تعیین کرده است که دادگاه آنها بطور غیرعلنی اجرا شود و شاید بخشی از آن بخاطر پشتیبانی از فرد بزه دیده که مورد تجاوز واقع شده است باشد که اسم و مشخصاتی از او به بیرون درز پیدا نکند.
چرا بسیاری از زن هایی که مورد تجاوز واقع می شوند، حاضر به شکایت از متجاوز نیستند؟
اساسا بدین سبب است که زن ها برای ثبت شکایت و پیگیری شکایت خود از متجاوز از جانب دستگاههای مربوطه غیرقضایی که باید زیرنظر دستگاه قضایی یک سری از کارشناسی ها را انجام دهند و همین طور از جانب خانواده و جامعه مورد حمایت قرار نمی گیرند و درنتیجه سکوت کرده و شکایتی را هم ثبت و دنبال نمی کنند. قوانین فعلی قوانین خیلی سختگیرانه ای هستند و رویه قضایی هم این را اثبات نموده است؛ من حتی شنیده ام که پزشک زنی که معاینات اولیه پس از تجاوز را از زنان انجام می دهد، با قربانیان تجاوز بدرفتاری و قربانی نکوهی کرده است و همه این عوامل موجب می شود که زنی که یک لطمه خیلی بزرگ از تجاوز دیده است، از هرگونه پیگیری منصرف شوند.
این که زن ها حمایت قانونی ندارند، امنیت اجتماعی وجود ندارد، پلیس یا عوامل دادگاه آموزش موردنیاز را ندیده اند که با زن هایی که مورد تجاوز واقع شده اند چگونه رفتار کنند که حس امنیت داشته باشند تا مسایل خودرا مطرح کنند، خانواده هایشان گاهی همراهشان نیستند، نهادهای جامعه مدنی در این سال ها آنقدر سرکوب شده اند که نیستند که بخواهند به زنان آموزش بدهند که در این موارد چه کنند، همه این موارد سبب شده است که ما از این دست جرایم یعنی تجاوز در جامعه زیاد داشته باشیم.
مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب